Vlecht van leven

Als het leven
zich heeft teruggetrokken
in eindeloos duister

En harten
zijn gebroken
in ontelbare scherven

Als de stilte
oorverdovend schreeuwt
in oneindig groot verdriet

Dan wil ik het luisterend oor wel zijn
dat een begin van scherven heelt
met gouden lijm

Ik troost door te weven
met de draden van het leven
van wie er niet meer is

Neem ik een pastellen draad
voor de dagen van diens jeugd

Een donkere
voor de dagen vol met pijn

Een oranje voor het geluk
en een grijze voor het verdriet
dat er beide ook mocht zijn

Zoek ik naar de rode draad
van dit voorbije leven

Verweef tot slot een gouden draad
van wat nog steeds essentie is

Ik vlecht de draden tot een afscheid
dat schoonheid en vergaan tastbaar maakt

En al duurt het afscheid op de klok maar even
de herinnering blijft
voor eeuwig
vervlochten in de tijd

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *