Het leven van de dood

Rouwaltaar

De dood. Voor de een een schrikbeeld, voor de ander een zegen. Maar nu, in deze tijd van Corona, waarin de berichten van ‘in eenzaamheid afscheid nemen van het leven’ niet meer alleen uit het buitenland komen, altijd heel verdrietig.

Wat een hard gelag. Voor iedereen. Voor de mensen, die op IC’s, in verpleeghuizen of andere plekken die niet ‘thuis’ zijn, werken en de patiënten zien sterven.

Voor de uitvaartondernemers en -verzorgers, die nu onder zulke andere omstandigheden dan ‘normaal’ hun uiterste best doen om van elk afscheid het mooiste te maken, onder welke Corona-maatregel dan ook.

Voor de dierbaren die achterblijven, en die verder moeten leven met het verdriet van niet alleen dat afscheid, maar vooral ook met het gevoel van eenzaamheid dat hun overledenen wellicht hebben gehad.

En voor de overledenen zelf. Hoe anders hebben ze -als ze dat vantevoren konden of durfden- het zich waarschijnlijk voorgesteld. Zowel de dood, als het afscheid dat daarna volgt.

Als rouwvrouw probeer ik mijn kleine steentje bij te dragen. Door mijn eigen ziekzijn kan ik nu helaas geen uitvaarten leiden. Maar wat ik wel kan, is kaarsen branden op mijn rouwaltaar.

Zachtheid brengen in een wereld waarin nu zoveel pijn en verdriet heerst. Door te voelen, te zingen, en er te zijn. Zo steun ik stervenden en overledenen bij hun overtocht, zodat het hopelijk en misschien toch een beetje minder alleen voelt.

De dood. Niemand ontkomt eraan. De dood is niet goed of slecht. De dood is. Mij biedt het troost om te kijken naar de dood als onderdeel van het leven. Zoals in dit filmpje, waarin de dood verliefd wordt op het leven:

Klik op de afbeelding voor het filmpje

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *